O aborto pode ser espontáneo ou provocado. O espontáneo prodúcese ou ben porque xorde a morte intrauterinamente, ou ben porque causas diversas motivan a expulsión do novo ser ao exterior, onde falece dada a súa falta de capacidade para vivir fóra do ventre da súa nai. Se o aborto é provocado, realízase ou ben matando o fillo no seo materno ou ben forzando artificialmente a súa expulsión para que morra no exterior.
En ocasións actúase sobre embarazos de fillos viables, matándoos no interior da nai ou procurando a súa morte despois de nacer vivos. Isto non é, medicamente falando, un aborto, e de feito moitas lexislacións que se consideran permisivas na tolerancia do aborto prohíbeno expresamente, porque o inclúen na figura do infanticidio. Pero non acontece así noutros casos, como por exemplo en España, onde o Código Penal non ten en conta a viabilidade do feto para que se dea o delito de aborto, e, en contrapartida, se pode matar nalgúns casos a fetos viables sen recibir ningún castigo penal, ao abeiro da lexislación vixente precisamente en materia de aborto. Por iso utilizaremos nestas páxinas a definición de aborto segundo a linguaxe corrente, de modo que a morte provocada dun feto viable tamén será considerada como aborto.

A interrupción voluntaria do embarazo en España ou aborto inducido en España regúlase no Título II da Lei Orgánica 2/2010 de saúde sexual e reproductiva e da interrupción voluntaria do embarazo.Esta lei despenaliza a práctica da interrupción voluntaria do embarazo durante as primeiras 14 semanas do embarazo. A lei entrou en vigor o 5 de xullo de 2010. Cabe sinalar que a nova lei(é decir, a modificación feita polo PP) introduce importantes cambios respecto de os dereitos do concibido, restricción do aborto eugenésico e en menores de idade e o fin de reproches penais á muller.A maioría dos países europeos se decanta, como ata o momento ha ter España, por un sistema de prazos, que legisla a última semana na que se permite abortar. Só uns poucos países prefiren un sistema de supostos, entre eles, Finlandia, con seis supostos, e onde se esixe ademais a autorización de dous médicos, ou a maioría dos países latinoamericanos e musulmáns de Asia.En Europa destacan a cidade do Vaticano(prohibido sen excepción) e Malta(prohibido e penado por ley). Cabe sinalar nesta dobre cara da mesma moeda Holanda, donde o aborto está permitido durante as 24 primeiras semanas.
Eu creo que esta reforma é pouco acertada xa que considero que non sirve para nado polo feito de que agora mesmo coa globalización se a muller o desexa e ten os medios irá a un país no que si poida facelo ou farao no propio país pero de xeito clandestino e perigoso. A verdade creo que deberíamonos de parecer máis a Holanda, non só neste tema se non en moitos outros, como por exemplo na legalidade do cannabis, xa que estamos sempre na mesma roda, a legalidade dunha cousa non implica que ti a teñas que facer e se non vai cos teus principios éticos ou morales non a fagas pero non impidas aos demáis non facelo.

A lei do aborto (Lei Orgánica 2/2010 de saúde sexual e reprodutiva e da interrupción voluntaria do embarazo) vixente actualmente en España ten como obxecto garantir os dereitos fundamentais no ámbito da saúde sexual e saúde reprodutiva establecidos pola Organización Mundial da Saúde (OMS), regular as condicións da interrupción voluntaria do embarazo e establecer as correspondentes obrigas dos poderes públicos. Devandita lei entrou en vigor o 5 de xullo de 2010.
No seus artigos 13 e 14, concrétase a despenalización da práctica do aborto inducido durante as primeiras 14 semanas do embarazo. Durante este tempo, a muller poderá tomar unha decisión libre e informada sobre a interrupción do seu embarazo, o que implica que non haberá intervención de terceiras persoas na decisión.
No seu artigo 15 sinala que o prazo de posibilidade de interrupción voluntaria do embarazo aumenta ata a semana 22 só en casos de «graves riscos para a vida ou a saúde da nai ou o feto». A partir da semana 22, só poderá interromperse o embarazo en dous supostos: que «se detecten anomalías no feto incompatibles coa vida» ou que «se detecte no feto unha enfermidade extremadamente grave e incurable no momento do diagnóstico e así confírmeo un comité clínico».
A lei do aborto é moi variable nos diferentes países europeos. Así pois, o aborto é ilegal en todos os supostos en países como Malta, Andorra ou El Vaticano. En Portugal, por exemplo, abortar está permitido durante as 10 primeiras semanas de xestación e en Italia durante os primeiros 90 días. Outros países como poden ser Alemaña, Austria, Bélxica, Francia, Grecia ou Hungría optan por unha lei que permite o aborto durante as 12 primeiras semanas. Algo máis permisivos son os suecos (durante as 18 primeiras semanas) e os holandeses (durante as 22 primeiras semanas). Doutra banda, hai países europeos que prefiren unha lei de supostos e non de prazos, como o Reino Unido, Irlanda ou Finlandia.
Comparando e contrastando, a actual lei do aborto que temos en España paréceme correcta, polo que non faría ningunha modificación ao respecto se da miña man estivese (e se fixese algunha, sería mínima), e polo que tampouco vexo acertada a reforma que queren facer sobre ela.

En España, o aborto está regulado pola Lei Orgánica 2/2010 de saúde sexual e reprodutiva e da interrupción voluntaria do embarazo, aprobada por 184 votos a favor, 158 en contra e unha abstención, entrando en vigor o 5 de xullo de 2010. Trátase dunha lei de prazos, como a existente na maioría dos países europeos, o que significa que especifica a última semana na que se lle está permitido abortar á muller.
Esta lexislación permítelle á muller interromper o seu embarazo nas 14 primeiras semanas, esixíndose unicamente que fora informada "sobre os dereitos, prestacións e axudas públicas de apoio á maternidade" e que transcorrese, polo menos, un prazo de tres días entre a recepción de dita información e a realización da intervención.
Excepcionalmente, poderá interromperse o embarazo por causas médicas, sempre e cando non se superen as 22 semanas de xestación, cando exista grave risco para a vida ou a saúde da embarazada, cando exista risco de graves anomalías no feto ou cando se detecten anomalías fetais incompatibles coa vida ou unha enfermidade extremadamente grave e incurable.
Ademais, establece que a decisión de abortar é da muller a partir de los 16 e só obriga a informar dela a un dos representantes legais da menor, pai ou nai, excepto nos casos que dita situación poida provocar "un conflito grave", perigo de "violencia intrafamiliar, ameazas, coaccións, malos tratos" ou se produza unha "situación de desarraigo ou desamparo".
Ao meu parecer, trátase dunha lei bastante acertada, pero opino que se deberían incluir supostos en relación á saúde da muller embarazada (e non só do feto), nos que se permitise o aborto superadas as 14 semanas de xestación, xa que poden darse casos nos que non exista risco para o feto, pero sí para muller.

A lei de aborto que temos actualmente, é unha das máis estrictas de toda Europa. A nova norma limita moitas cousas que noutros países é inimaxinable, polo tanto isto sitúa a España entre os países menos permisivos de Europa. Aínda así, a norma é ainda máis estricta nalgúns países como en Malta ou no Vaticano, onde o aborto é ilegal en todas as condicións e incluso é penado entre 18 meses ata 3 anos de prisión. Logo atopamos a outros países, como Alemaña, Bélxica, Bulgaria ... onde o aborto está permitido durante as primeiras 12 semanas de xestación e finalmente atopamos a Holanda onde o aborto está permitido as primeiras 24 semanas de xestación, superando ao resto dos países. Por outro lado, noutros países de Europa, en cambio, optaron por deixar de un lado aos prazos e centrarse noutros aspectos. Por exemplo, en Irlanda entrou fai pouco unha lei que a nai, se corre perigo, pode abortar incluso superadas as 24 semanas de xestación.
Dende o meu punto de vista, non considero acertada esta nova lei, e considero que deberíamos ter unha lei coma a de algúns países de Europa, deixando a un lado , en certa medida, os prazos e centrándonos algo máis na situación persoal de cada persoa.