Dende o meu punta vista, o feito de que un animal de tan grandes dimensións teña que vivir nun espazo tan pequeno paréceme moi cruel. Ao igual que un humano non podería vivir toda a súa vida encerrado nun cuarto, un animal como a candorca tampouco.
Non poño en dúbida que estén ben tratados e alimentados,porque seguramente o están, pero malia isto, eles mesmos precisen o seu propio espazo, onde poder moverse con toda a liberdade do mundo, sen a necesidade de atoparse cunha parece de formigón que lles impida o paso. Isto ten que ser moi frustrante porque, comparándoo outra vez cos humanos, é coma se nós queremos sair dunha habitación e non podemos. Non podemos polo simple feito de que alguén decidiu que así sexa. Alguén que non ten nin a máis mínima idea do que iso supón. Todo isto tenlles que causar, polo tanto, moita frustración e por ese mesmo motivo vólvense, en ocasións, agresivos.
En definitiva, vexo moi cruel o feito de que estes animais estén sometidos a vivir entre catro paredes de formigón e, vexo todavía máis cruel, que se lles obrigue a dar saltos e facer piruetas ante o público co único fin de divertir á xente.
En canto ó eslogan de filme do que nos fala este foro ("Non captures o que non podes controlar"), penso que non poderían haber elixido un mellor. Esa frase tan curta transmite moito. Transmite que uns animais tan grandes como as candorcas, non teñen ningún dereito a vivir nun espazo tan pequeno e, polo tanto, poden volverse agresivas e non as podremos controlar debido á gran diferenza de tamaño que hai entre nós e elas.

A calquera ser huumano razonable non lle gusta que o encerren nunha habitación,dependendo do tempo de cautiverio podemos chegar a perder a cordura moi facilmente se non nos socializamos.Expoño este exemplo para face un simil xa que algunhas persoas olvidaron que tamen nos somos animais e as orca,igual que nos,poden quedar transtornadas e chegar a ter ese tipo de comportamento apesar de ser doces debido ao extrs que lle supon vivir nun entorno cerrrado.Ningun animal por ningunha causa debe estar encerrado por simplemente disfrutar deles en sitios como Nova York ,Madrid...

Se con especial queres dicir que por qué nos chaman máis atención que por exemplo os diferentes paxaros que poden estar nas mesmas condicións de ser una espectáculo, pois eu creo que é porque esteticamente tanto as orcas como os golfiños son uns animais espectaculares, e no caso da orca dunhas dimensións moi chamativas, no golfiño por exemplo da a sensación de ser un animal moi cariñoso e por eso tanta admiración hacia eles, normalmente a xente prefire ver un espectáculo dunhas orcas ou duns golfiños que doutro tipo de animais, xa sea por as diferentes cousas que fan ao ser adestrados ou porque son animais bonitos. Ao parecerse máis que outros animais a nós, o simio sentirá o mesmo ca nós ao estar encerrado nunha gaiola, sen poder facer nada. Hay algúns lugares nos que teñen aos simios soltos por unha especie de selva, mentres son pequenos os teñen nunhas gaiolas para vixialos de cerca e incluso alimentalos, pero a medida que van crecendo os levan á selva para que aprendan a trepar, buscar alimentos pola súa conta e os deixan vivir libres. Pareceme moito mellor que telos sempre encerrados e que non podan ser como eles son, que teñan que ser como unhas persoas lles fan ser, comendo o que lles dan e sen poder valerse por eles mesmos.

Keiko é o nome dunha orca macho que é coñecida mundialmente pola súa participación na saga de películas "¡Liberen a Willy!". Esta orca foi capturada preto de Islandia en 1979, cando aínda era una pequena orca que precisaba da súa nai para sobrevivir. Despois da súa captura, vendeuse a un acuario islandés, e dende ahí estivo de parques en parques, ata que se quedou no parque de diversións Reino Aventura (en México). Keiko actuou neste parque durante 10 anos, volvéndose moi popular. A comezos dos anos 1990, foi descuberta por cazatalentos de Hollywood, quenes buscaban unha orca amaestrada para participar na película "Liberen a Willy", que se convirteu nun dos filmes máis vistos durante 1993, dándolle fama mundial. Pero pouco despois, a realidade sobre as condicións de vida desta orca saíron á luz. Unha revista publicou un artigo onde se deu a coñecer as condicións nas que vivía Keiko, xa que medía 7 metros 30 centímetros de longo e o seu estanque tiña unha profundidade de 6 metros 30 cm, quedando moi claro que esta orca xa non cabía no seu estanque. Esto motivou a iniciar unha campaña para devolverlle a súa liberdade, sen embargo, antes de liberar a Keiko había que acostumala a vivir na súa hábitat natural. O primeiro paso foi construír unha inmensa piscina equipada con rochas mariñas e auga salgada. O seguinte paso foi levala á bahía onde fora capturada anos antes, pero moitas persoas aínda dubidaban de que esta orca puidese desenvolverse unha vez que quedase en liberdade, pero a pesar disto seguiuse co proceso de entrenar a Keiko para a vida salvaxe, onde recibía sesións de nado en mar aberto. Finalmente foi liberada, pero a pesar disto, Keiko sempre tendía a achegarse á costa onde se atopaban as persoas, e sempre andaba moi solitaria, debido a que non sabía comunicarse con outras orcas. Finalmente morreu cuns 27 anos, unha idade avanzada para unha orca en cativerio, pero unha idade moi pequena para unha orca que permaneceu toda a súa vida en liberdade.
Esta historia conta a vida dunha orca, e da moito que pensar. De verdade son tan importantes os cartos deixando ao marxe a estos animais? Esto é un claro exemplo de que non todo é o que aparenta ser, porque dende logo, o trato que aparentaba recibir non se asemella para nada ás condicións que vivía na realidade. E está claro que é moi cruel capturar unha orca e darlle unha vida así, e en realidade vale a pena só por participar nunha película? Eu non creo que valla a pena.

Paréceme unha mala idea manter aos animais en cautiverio. Eles deben ser libres e non vivir encerrados en recintos pechados, sen poder facer nada máis que acrobacias e trucos para que a xente os observe e pasen un bo rato. Non me extraña nada que esa candorca acabara matando a esas persoas.Tamén nun zooloxíco de Copenhague asesinaron a unha xirafa de 18 meses ( edad na que alcanza a madurez sexual) só porque os seus xenes eran moi similares aos xenes das otras xirafas. Nas xirafas, esa similitud dos xenes incrementa a posibilidade de xenerar danos na súa descendencia se se chegara a reproducir; pero non me parece motivo suficiente para matar a un animal, seguramente habería algun modo de mantela con vida e sen que supuxera un risco para as demais xirafas. Pode que haxa zoos que non "maltraten" aos animais tanto, pero igualmente os animais necesitan estar en liberdade.