Eu creo que a viticultura doméstica é posible sen o uso de fitosanitarios, pero claro, é máis facil levar o ventilador e esparcir o producto que ir coa mochila de repartir o sulfato, donde si que o vexo máis dificil é aplicalo ás grandes bodegas que teñen terras inmensas cheas de viña onde a idea de esparcir sulfato a pé é descabellada, nese caso o uso de fitosanitarios estaria máis ou menos xustificado, pero sempre que mantiveran as terras lexos das casas da xente, e a horas da mañan para non molestar á xente ou danar os coches que pasen polo lado.

Como ben dixemos ao principio, os fitosanitarios son empregados para combater as pragas que afectan á vide.
Unha das pragas que máis afecta a este cultivo é o mildio (coñecido na nosa zona como mildeu).
O mildio é una enfermidade criptogámica das plantas que ataca especialmente a viña e se manifesta pola aparición de manchas nos órganos afectados (follas, flores e froitos).
En Galicia é moi común atopar mildio, principalmente polas condicións de calor e humidade de que existen, sendo Plasmopara viticola, un protista da familia dos peronosporáceos, o patóxeno causante do mildio na viña
Este protista é un endoparásito, polo que non se aprecian danos na planta ata que a infección a danou de forma grave
P. viticola afecta a parte aérea da vide, sendo o máis característico un ataque ás follas. Así pois, na face adoitan aparecer rexións de aspecto amarelento que se coñecen co nome de "manchas de aceite” e no envés óllase, se o tempo é húmido, o típico "po de azucre", que se corresponde coa reprodución asexual, é dicir, cos zoosporanxios que saen a través dos estomas.
Se o ataque de P. viticola é forte, prodúcese unha seca parcial da folla que pode levar á súa caída prematura, o que afecta a produción. No acio a patoloxía maniféstase de varios xeitos. Nuns casos, os acios enteiros poden perder forza e caer mentres que noutros, só as uvas do extremo do acio quedan secas, coma se estivesen queimadas, mentres o resto do acio está san.

A filoxera da vide é o nome común da especie Viteus vitifoliae, insecto hemíptero homóptero da familia Phylloxeridae. A súa orixe sitúase en Estados Unidos, onde se alimenta das follas e raíces da vide americana.

Os danos que produce dependen do tipo de vide, xa que non participa exclusivamente na súa morte, senón que adoita vir acompañada de hongos e bacterias que necrosan e podrecen as raíces. As raíces da vide europea responden á filoxera mediante nudosidades e tuberosidades (hipertrofias e depresións centrais respectivamente) que permite a entrada aos microorganismos mencionados provocando a súa morte e con ela a da planta enteira. A vide americana, con todo, apenas forman nudosidades e tuberosidades, polo que a filoxera pódese alimentar das súas raíces sen provocarlles a morte.

O foco portugués chegou antes a Galicia que aos Arribes do Duero (Zamora e Salamanca). Antes de ser infectados os viñedos galegos pola filoxera, estes atravesaban unha mala racha pola praga previa de oidium (1845), a cor branca e pouca graduación da uva (o mercado francés demandaba o oposto) e a precaria rede de transportes.

O primeiro sitio infectado en Galicia foi en Viladervós (1882). En dous anos estendeuse pola cuenca alta do Támega e en 1885 pasou ao val do Bibey. Seguindo este val chegou á ribeira do Sil, lugar onde se desdobló en dous ramais:

seguindo río arriba ata alcanzar a mesma fonte do Sil e traspasando a cordillera Cantábrica (chegando ao val de Narcea en 1890)

seguindo río abaixo ata chegar á ribeira do Miño en 1887. Nesta zona freouse a expansión da praga pola presenza de chans arenosos silíceos e con esquistos, pouco propicios para a filoxera.

Un segundo foco, procedente tamén de Portugal, foi o que se introduciu pola zona litoral (rexión de Vinho Verde), alcanzando o río Miño e remontándoo ata o norte de Galicia, alcanzando os viñedos de Betanzos en 1907.

Nestas datas xa se sabía que non eran efectivas as inundacións nin o tratamento con sulfuro; o único efectivo era o transplante por vides americanas. Malia os intentos de crear viveros en terreo galego para fornecer vides americanas, foron as importaciones dos viveros cataláns as máis importantes.

Con todo, a filoxera non foi tan virulenta e estendida como no resto de España.

Existen diversos fungos, insectos e bacterias que afectan as vides, por exemplo:

1. Oidio en la Vid: O hongo desenvólvese sobre follas, brotes e froitos, apreciándose neles as típicas manchas harinosas brancas. Os danos máis importantes son os causados aos froitos.Require alta humidade para infectar, pero non auga líquida. Primavera é ideal para iso. A borra pode cubrir follas, racimos ou ramas e provoca deformacións, abarquillamiento de follas e rajado de uvas.O inóculo chega polo vento e penetra polos estomas da follas. Pode producir danos importantes en grans pequenos (guisante).

2. Mildiu de la vid:Ataca sobre todo a follas. Na primavera aparece a típica mancha aceitosa no fai da folla, verde apagado amarillenta e polo envés, coincidindo con ela, unha borra algodonosa. As follas terminan secándose.No outono, en follas envellecidas pode aparecer síntomas de mosaico. En racimos pode aparecer borra ou micelio algodonoso en grans pequenos e podremia seca en racimos máis desenvolvidos nalgunhas uvas (a pel engúrrase e ponse marrón).O inóculo permanece en follas caídas no outono e actívase na primavera. A enfermidade transmítese por salpiqueo de choiva e penetra polos estomas das follas.

3. Botritis o Podredumbre gris de las uvas:Ataca fundamentalmente a racimos próximos á maduración. Os grans quedan recubiertos cun micelio do hongo, de cor grisáceo e sécanse. Propágase a enfermidade por contacto. Tamén ataca hongos saprofitos tipo Penicillium, que teñen un micelio verde azulado.As condicións óptimas para o seu desenvolvemento son 25ºC e 75% de humidade.O hongo Botritis para infectar necesita feridas na uva. Estas feridas pódenas producir pragas como a Polilla do racimo, granizo ou choivas moi fortes.O síntoma é unha borra (micelio do hongo) moi abundante nas uvas de cor gris escuro e podrécense. Vaise correndo polo racimo con facilidade.O inóculo consérvase nas ramas e actívase con 18ºC e bastante humidade.